De laatste week met z'n tweeën

Afgelopen zaterdag zijn we naar Hermanus geweest waar we in dit seizoen walvissen kunnen kijken. Het is 2 uur rijden via een mooie kustweg naar de toeristenstad Hermanus. Op deze zonnige zaterdag hebben meer mensen dit bedacht dus het is aardig druk op de terrasjes en de uitkijkpunten voor de walvissen. In de baai bij Hermanus verblijven walvisvrouwtjes met hun baby walvis in de periode van juli tot oktober. Er zijn in de afgelopen maand al 88 walvissen gespot, dus de kans is groot dat wij er gaan zien. We gaan op een uitkijkpunt staan met onze verrekijker in de aanslag. Binnen 5 minuten zien we de eerste vinnen boven het water verschijnen, ver weg maar wel duidelijk een walvis. In het daaropvolgende half uur zien we meerdere walvissen met hun vinnen, kop en rug boven het water uit komen. Het spectaculairste is het springen van de walvissen. Dit willen we natuurlijk graag zien! Maar zelfs na 2 uur kijken, lunchen en weer kijken willen ze niet voor ons springen. We moeten nu echt terug rijden want de reis duurt nog zo’n 1,5-2 uur.
Op zondag houden we een rustige dag, want het regent. We gaan even naar een overdekt winkelcentrum genaamd Cavendish. Voor de rijken in Kaapstad een leuke winkelplek met winkels als Swarowski. Het is vreemd om doordeweeks in de arme wijken te werken en in het weekend zulke dure winkelcentra te zien. De tegenstellingen in dit land zijn zo groot en zo bizar! Zondag loop je in een dure winkelcentrum en maandag ben je kinderen aan het testen en trainen die kleren aan hebben met gaten die zonder ontbijt naar school komen en waarbij mishandeling meer regel dan uitzondering is. Dit speelt zich allemaal af in één stad binnen een straal van 10 kilometer. Wat me deze week het meeste is bijgebleven is dat heel veel kinderen op school zo´n behoefte hebben aan aandacht dat ze letterlijk bedelen om aandacht. Ze vragen ons steeds of wij ze komen halen uit de klas, of ze een knuffel mogen of lopen met ons mee alleen voor een praatje. Ze vragen nooit om geld of spullen maar willen gewoon dat we ze echt zien! In mijn trainingsgroep zitten ook een aantal kinderen met verschijnselen die wijzen op mishandeling, vooral geestelijk. De meeste kinderen worden genegeerd en aan hun lot over gelaten. Dit is erg heftig om te zien en ze willen zich meteen enorm aan je binden omdat ze dit thuis niet kunnen.
Nu ik hier 4 weken aan het werk ben, ben ik blij dat ik hier naartoe ben gekomen en dat ik samen met Barbara 58 kinderen heb geholpen in het verbeteren van hun motoriek en het stimuleren van hun zelfvertrouwen. Met dit project zullen we geen wereldverbeteraars worden, want net zoals bij de meeste projecten ontbreekt het hier aan kennis en financiële middelen om onze training voort te zetten. Met het handboek wat we gemaakt hebben, zijn er misschien mogelijkheden om een scholing op te gaan zetten. Maar dit zijn allemaal meer jaren plannen. Het begin is gemaakt en we gaan nog 2 weken door met hard werken en blije gezichtjes te voorschijn toveren op de scholen.
Morgenavond komen 2 leraren en 3 medestudenten aan in Kaapstad, dus dan zitten we met z’n zevenen in huis. Dat wordt even wennen en dan is het gedaan met de rust!